Punktem wyjścia obu twórców była artystyczna wizja godności człowieka. Zależało nam, żeby pokazać, że godność człowieka to zdolność do budowania dojrzałych relacji z sobą samym, drugim człowiekiem i ze światem. Te relacje prowadzą nas w głąb siebie i w głąb samego Życia (stąd symbol wiru) i ku górze – stąd gest Spragnionego. Ta rzeźba przedstawia spalone ciało mężczyzny z wyciągniętymi do nieba świetlistymi rękoma. Nawiązuje ona do klasycznego dzieła Ekshumowany Aliny Szapocznikow z pobliskiego Muzeum Sztuki Nowoczesnej. O ile u Szapocznikow nadzieja polega na żmudnej „ekshumacji” szczątków przeszłości, które odnajdujemy w ziemi, o tyle u Pulińskiej nadzieja przychodzi z góry. Chcielibyśmy prowadzić warszawiaków do najważniejszych pytań o istotę piękna. Takie pytania zadaliśmy też podczas gorącej debaty Gdzie jest granica w sztuce? na Wydziale Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Ale może ważniejsza od pytań jest cisza, która ogarnia nas, gdy widzimy w sobie spragnionego i gdy siedzimy pochłonięci przez wir życia.

Michał Łuczewski
dyrektor programowy Centrum Myśli Jana Pawła II

Marcin Nowak
Koordynator projektu